• Coachverhalen

Huiselijk geweld

Huiselijk geweld stopt niet vanzelf

Ik slachtoffer? Nee, dat overkomt mij niet.

Ik had nooit verwacht, dat ik slachtoffer zou worden van huiselijk geweld. Agressie en geweld hebben mijn hele leven ver bij mij vandaan gestaan. Ik groeide op in een omgeving waar wel eens een discussie was, alleen verliepen deze altijd rustig en was er nooit sprake van agressie en/ of  geweld.

Reclamecampagnes zag ik weleens voorbij komen.  Waarin werd aangegeven dat huiselijk geweld niet vanzelf stopt. Alleen stonden de beelden en de boodschap uit deze campagnes zover bij me vandaan.

Ik hield me er dan ook niet echt mee bezig. Sterker nog. Wanneer ik een reclame spotje voorbij zag komen van een campagne tegen huiselijk geweld, dacht ik altijd; “het slachtoffer zal er zelf wel om gevraagd hebben”.

Ik kon me echt niet voorstellen, dat huiselijk geweld zomaar kon gebeuren, zonder dat je daar zelf een rol in zou hebben. Niets blijkt minder waar. Ik ervaar zelf, jarenlang, alle aspecten van huiselijk geweld. Huiselijk geweld is zoveel dichterbij, dan je denkt. Het maakte me kapot en dat is de reden, dat ik mijn verhaal met jou wil delen.

Vallen

“Hij sloeg me met mijn hoofd tegen de grond”

Op mijn 14^e kreeg ik verkering met een ontzettend knappe en populaire jongen. Ik was onzeker en had een laag gevoel van eigenwaarde. Op school was ik niet populair. Deze knappe en populaire jongen zag mij staan en dat gaf me een ontzettend goed gevoel. Ik voelde me eindelijk gewaardeerd en gerespecteerd. Mijn niet populaire rol op school, draaide namelijk direct om, toen ik een relatie met hem kreeg. Wanneer ik lastig werd gevallen, nam hij het voor me op. Ik voelde me gesterkt, kreeg meer zelfvertrouwen en had me nog nooit zo goed gevoeld op school.

Op mijn 15^e waren we samen op een feest. Het was een druk en vooral super gezellig feest. In het afgelopen jaar had ik al gemerkt dat hij soms vanuit het niets in één keer heel erg boos en agressief kon worden. Ik schrok daar op die momenten van. Alleen was hij daarna vaak weer ontzettend lief voor mij. Waardoor ik me optrok aan de lieve momenten en de woede en agressie weer snel wegstopte. Wanneer hij had gedronken, leek het alsof de woede en agressie direct dichterbij waren.

We hadden beiden gedronken. Ik merkte dat ik alert was in de dingen, die ik tegen hem zei. Ik wilde het feest niet verpesten door een eventuele uitbarsting van zijn woede en agressie. Voorzichtig, liep ik de hele avond op mijn tenen en probeerde ik zo lief mogelijk voor hem te zijn. Op een gegeven moment wilde mijn vriend naar buiten. Hij moest plassen en liep direct weg uit de ruimte waar het feest was. Ik kende weinig tot géén mensen binnen en voelde me niet op mijn gemak. Ik liep achter hem aan en er ontstond bijna direct een discussie. Hij wilde naar huis en hij wilde dat ik bleef en terug ging naar het feest. Hij was overheersend en ontzettend dominant in zijn woorden. Het maakte me bang. Alleen voelde ik me ook niet comfortabel bij het idee, dat ik terug zou moeten naar de feestende mensen binnen. Ik kende tenslotte bijna niemand.

Ondanks de angst die ik voelde, sprak ik hem tegen. Mijn opmerking was voor hem de druppel. Hij werd ontzettend agressief. Zijn schreeuwende, scheldende woorden, hoor ik nu soms nog. Hij liet me struikelen en sloeg me vervolgens met mijn hoofd tegen de grond. Hij liet me als een hoopje op de grond achter. Ik zag hem weglopen. Hij heeft geen moment achterom gekeken. Verstijfd van angst en overvallen door de gebeurtenis lag ik een lange tijd op de grond. Ik durfde niet naar huis te gaan.

De enige vragen die bij mij door mijn hoofd gingen, toen ik op de grond lag; wat heb ik verkeerd gedaan, dat hij zo reageert? Wat had ik anders kunnen doen? Had ik terug moeten gaan naar binnen? Ik voelde me bang, verdrietig, boos, afgewezen en vooral ontzettend alleen.

Ik kon niet midden in de nacht op de koude grond blijven liggen. Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en liep terug naar het feest. Pijnscheuten voelde ik in mijn hele lichaam. Het leek alsof mijn hoofd uit elkaar knapte, zoveel pijn en druk stond er op.

Buiten stond een andere jongen. Het gevoel van angst en alleen zijn overviel me zo erg, dat ik graag het gevoel van veiligheid wilde voelen. Ik vroeg hem om hulp. Vanuit een gevoel van schaamte vertelde ik hem wat er was gebeurd. Hij leek te luisteren, alleen zag ik ook de blik van ongeloof in zijn ogen. De reactie die van hem volgde, heeft er mede aan bijgedragen, dat ik nooit meer om hulp heb durven vragen. Hij reageerde onverschillig, nam mijn vraag om hulp niet serieus en begon direct over een ander onderwerp te praten. Vervolgens liep hij weg. Daar stond ik dan. In de koude buitenlucht. Ik voelde me nog eenzamer en verloren, dan dat ik me al voelde.

Doordat ik in mijn eerste ervaring en vraag om hulp, direct een afwijzing ervoer, durfde ik mijn aller eerste ervaring met geweld met niemand te delen. Ik stopte deze ervaring van agressie, dan ook zo ver mogelijk weg in mezelf.

Mijn onzekerheid en lage gevoel van eigenwaarde, zorgden ervoor dat ik mezelf de schuld gaf van wat er gebeurde. Hij liet het ook niet na, om dit gevoel constant te bevestigen. Ik nam hem daardoor ook geen moment iets kwalijk. Ik bleef zijn vriendin. Hij was mijn eerste vriendje. Uiteindelijk dacht ik zelfs dat dit normaal was en bij een relatie hoorde.

Nu terugkijkend, was deze gebeurtenis, het begin van huiselijk geweld binnen onze relatie. In de jaren die volgden, werd ik wekelijks geslagen, getreiterd, geduwd en mentaal mishandeld en gekleineerd. Ik werd voor van alles en nog wat uitgescholden en uitgemaakt. De blauwe plekken van mishandeling, zaten vooral op mijn lichaam en kon ik altijd makkelijk verbergen voor mijn omgeving. Ik voelde me verdoofd en constant verstijfd van angst en ontzettend op mijn hoede voor onverwacht gevaar.

Mijn omgeving stelde in die jaren ontzettend veel vragen, met name mijn moeder. De antwoorden die ik gaf, waren gelijk aan de slachtoffers uit de reclamespotjes van huiselijk geweld. “ik heb me gestoten, ergens tegen aan gelopen of ik gebruikte als excuus; ik ben gevallen.

Niemand uit mijn omgeving stelde een volgende vraag. Mijn excuses werkten blijkbaar. Alleen realiseerde ik me niet, dat de enige die ik voor de gek hield, ik zelf was. Hulp was dichterbij, dan dat ik dacht. Ik durfde de hulpvraag niet te stellen, omdat ik me verschrikkelijke schaamde voor wat er gebeurde. Tenslotte was ik er echt van overtuigd geraakt, dat het allemaal mijn schuld was.

Leren

“Ik stort compleet in en durf eindelijk mijn hulpvraag te stellen”

Na 8,5 jaar in een relatie te hebben gezeten, waar huiselijk geweld de rode draad was. Besefte ik me een half jaar na het beëindigen van onze relatie pas, wat er was gebeurd. De gevoelens van angst, verdoving en de verschrikkelijke leegte van eenzaamheid hadden ervoor gezorgd, dat ik dit nooit eerder had kunnen zien. Ik had letterlijk met oogkleppen opgelopen. Ze sloten mijn ogen voor al het geweld waar ik constant mee te maken had.

In het half jaar na mijn relatiebreuk heb ik alles gedaan wat ik als mens normaal nooit zou doen. Ik ben ontzettend veel alcohol gaan drinken, had veel wisselende seksuele contacten met verschillende mannen, was het gevoel van dag en nacht kwijt en leefde een compleet ander leven. Ver weg van mezelf.

Mijn ex belde mij na een half jaar met de mededeling; dat ik niets mocht doen met andere mannen. Het gevoel van angst en verstijving was direct terug. Ik ben volledig ingestort. De enige gedachte die ik had was dat ik niet meer wilde leven. Het gevoel dat hij mij gaf, dat hij nog steeds mijn leven wilde controleren was voor mij letterlijk onverdraaglijk.

Alleen niet meer leven en uit het leven stappen, was een gevoel waar ik nog angstiger van werd. Dit gevoel zorgde ervoor, dat ik actie ben gaan ondernemen. Ik heb contact opgenomen met mijn huisarts. Vanuit de huisarts werd ik doorverwezen naar de crisisdienst. Vervolgens begon mijn jarenlange traject bij diverse psychologen en psychiaters bij de GGZ.

In de ondersteuning die ik heb gekregen is er veel aandacht besteed aan de schuldvraag. Ik nam namelijk volledig de verantwoordelijkheid en de schuld op me voor alle geweld, dat mij was aangedaan. De gesprekken met de psychologen en psychiaters zorgden ervoor dat ik inzag dat het niet mijn schuld was en dat hij zelf een probleem heeft. Het duurde lang voordat ik dit kon inzien én juist dit inzicht heeft de kracht gegeven om te gaan vechten voor mijn eigen leven. Stap voor stap hervond ik mijn gevoel van eigenwaarde.

Jarenlang had ik mijn omgeving buitengesloten en niets gedeeld. Ik was nu zover dat ik wilde delen. Alleen merkte ik, dat mijn omgeving het ontzettend moeilijk vond, om hier mee om te gaan. Het was voor een aantal mensen in mijn omgeving onverdraaglijk om de pijn en het verdriet uit mijn leven aan te horen. Ik hoopte dat ze me konden steunen. Alleen konden sommigen het ook niet op brengen om er voor mij te zijn. Simpelweg, omdat ze niet wisten hoe ze met al deze pijnlijke verhalen om moesten gaan. Vooral mijn vader had hier ontzettend veel moeite mee. Hij heeft me gelukkig wel onvoorwaardelijk gesteund tijdens mijn traject bij de GGZ, dit gaf mij de kracht en het vertrouwen om hard aan mezelf te blijven werken.

Opstaan

“Ik ben het waard om mijn eigen leven te leven!”

Ik begon met de opleiding beveiliging in de afrondende fase bij de GGZ. Mijn keuze voor deze opleiding was gebaseerd op de groei en ontwikkeling, die ik nog verder wilde maken. Tijdens mijn opleiding beveiliging had ik een mentor waar ik het erg goed mee kon vinden. Mijn mentor gaf me ontzettend veel vertrouwen. Hij sterkte mij in mijn eigenwaarde en liet me zien wat ik nog meer in mijn leven zou kunnen bereiken.

Hij merkte wel op dat mijn ervaringen met huiselijk geweld ervoor zorgden, dat ik het soms lastig vond om sterk communicatief en vooral assertief voor mezelf op te komen. In één van onze gesprekken verwees hij mij naar een coach, die gespecialiseerd is in assertiviteit en communicatie. Hij was ervan overtuigd dat deze coach mij de groei kon laten maken, die ik voor ogen had.

Inmiddels ben ik alweer 1,5 jaar verder. Na diverse coachgesprekken met mijn coach ervaar ik nu dat ik veel sterker ben geworden, inzichten heb gekregen in gedrag van anderen en meer zelfvertrouwen heb gekregen.

In de periode van coaching heb ik geleerd, dat ik ‘nee’ mag zeggen en dat het aan de ander is om dit van mij te accepteren. Ik heb vooral een sterke groei gemaakt in communicatie met anderen en kan mezelf staande houden met woorden.

Ik durf weer voor mezelf op te komen, ook al realiseer ik me dat het soms nog met vallen en opstaan zal gaan. Alleen weet en ervaar ik nu, dat er mensen zijn die altijd voor me klaar staan en waar ik op terug mag vallen. Hulp vragen is misschien spannend of eng. Alleen als je de juiste personen weet te vinden, dan word jou ook de hulp geboden waar jij misschien nu naar op zoek bent.

Zit jij zelf in deze situatie, dan wil ik je echt vanuit mijn hart laten weten, dat het nodig is om de stap naar hulp te zetten. Je staat er niet alleen voor. Alleen kan je er wel onbewust voor kiezen om er alleen voor te blijven staan. Net zoals ik een hele lange tijd heb gedaan.

Ik wil jou, na mijn jaren lange ervaring met huiselijk geweld, laten weten; dat je het meer dan waard bent om voor jezelf op te komen en jouw eigen leven te gaan leven. Ook jij verdient de groei en de stappen naar succes, die ik in de afgelopen jaren voor mezelf heb kunnen maken.

Huiselijk geweld, stopt niet vanzelf: vraag hulp

Op het moment dat jezelf te maken hebt met huiselijk geweld of je zorgen maakt om iemand, dan is het ontzettend belangrijk om hulp te vragen. Er zijn veel organisaties in Nederland waar je contact mee kan opnemen en jouw hulpvraag kan stellen. Uiteraard kan je ook contact opnemen met jouw huisarts, deze zal je dan ook doorverwijzen naar de juiste organisaties.

Coaching en huiselijk geweld

Coaching is niet geschikt voor slachtoffers, die de eerste stap maken om hulp te vragen bij huiselijk geweld. Het is ontzettend belangrijk om de juiste psychische ondersteuning te vinden, die jij nodig hebt. Deze ondersteuning vind je bij een psycholoog of een psychiater.

Na de ondersteuning van een psycholoog of een psychiater kan coaching jaren later wél een praktische vervolgstap zijn. Met name om verder te werken aan jouw eigen “Assertiviteit en Communicatie”. Het is ontzettend belangrijk om op zoek te gaan naar een coach die ervaring heeft met slachtoffers van huiselijk geweld. Je kan dit gerust vragen in het eerste contact met de coach.

Hulporganisaties huiselijk geweld Nederland

Onderstaand vind je de hulporganisaties voor huiselijk geweld in Nederland. De contactgegevens vind je terug in de verwijzingen naar de websites van de verschillende organisaties. Lees meer over de hulp, die jou kan worden geboden met betrekking tot huiselijk geweld en vermoedens van huiselijk geweld. Huiselijk geweld stopt niet vanzelf.

Voor een veilig thuis; het gaat bij mij thuis niet goed

Voor een veilig thuis; ik maak me zorgen om iemand

Voor een veilig thuis: meldpunt contactgegevens per regio.

Slachtofferhulp Nederland

Fier expertise- en behandelcentrum op het terrein van geweld in afhankelijkheidsrelaties

Blijfgroep: Thuis in huiselijk geweld

Advies en meldpunt huiselijk geweld en kindermishandeling: Flevoland