• Blog

Het gevecht van je leven

Zo ben je papa en niet veel later neem je afscheid

†R.I.P. Iwan Pang Atjok 16.05.2020

Even terug in onze tijd…

Onze zoon werd geboren in augustus 2019. Jij werd papa en ik mama.

Nog geen 8 weken later, in oktober, kreeg jij de diagnose; dikke darmkanker met volledige uitzaaiingen naar de lever. De diagnose was direct terminaal met een levensverwachting van maximaal 3 maanden. Als je de kerstdagen in 2019 nog zou mogen mee maken, dan zou dat al heel erg bijzonder zijn.

Mijn lijf nog vol met hormonen. Jij zó intens ziek. Samen met onze pasgeboren en kerngezonde sterke zoon. De blik in jouw ogen kijkend naar ons samen vergeet ik nooit. Tranen liepen over onze wangen én onze kleine man met zijn onschuldige ik-ben-net-in-deze-wereld-blik, tussen ons in. Verscheurd door het gevoel van trotse blije dankbare ouders én verdriet, afscheid moeten nemen, stil staan bij jouw dood en het leven voor mij daarna samen met onze zoon.

Jij en ik hadden samen nog zoveel plannen en ideeën voor de toekomst. Met elkaar, voor CleverCoaching en voor ons samen als gezin. In één klap werden onze dromen en plannen uit ons toekomstbeeld geslagen.

Zo ben je samen een jong gezin en zo schud de wereld, na nog geen 8 weken samen ouders zijn, volledig op zijn grondvesten. Onze zoon groeit op zonder zijn papa, dat was een feit én gevoelsmatig voor ons beiden totaal niet te bevatten.

Vechtersmentaliteit

Nuchter, realistisch en vechters waren wij beiden. Vertrouwen in elkaars kunnen hebben wij in onze hele relatie gehad en dat was nu niet anders. Jij was jij. En ik ben ik. Jij liet mij in mijn waarde en ik jou andersom.

Als vechter kies je een eigen strategie, die kozen en deelden wij met elkaar. Jij vocht voor iedere minuut samen met ons en maakte jouw keuzes. Ik vocht om in deze periode op mijn benen te kunnen blijven staan, zodat ik goed kon zorgen voor mezelf, onze zoon en jou én maakte mijn keuzes.  

Respect was er over en weer. Voor iedere keuze die jij of ik moest maken. Ongelofelijk hoeveel dingen er in zo’n korte tijd in een keer moesten. Wij hielden beiden niet van ‘dingen moeten’ én nu moesten wij zoveel. Jij koos voor chemotherapie; ‘Ik moet het proberen’ en ik steunde jou.

Wat keek jij altijd uit naar onze bezoeken in het ziekenhuis. En jouw vaderhart brak bij ieder bezoek als je onze zoon zag, dan sloot je je ogen en zei; dit is géén omgeving voor een baby en je schudde je hoofd. Jij wilde hem veiligheid, liefde en warmte bieden en hem bovenal beschermen.

Machteloosheid, verdriet en een rollercoaster van emoties bewogen intens door onze dagen. Onze humor en liefde voor elkaar brachten ons altijd weer de balans in het samenzijn met elkaar en als gezin.

Praten deed jij voor onze toekomst

Jij man van weinig taal en in deze periode geen behoefte aan gesprekken. Ik vrouw van taal en juist nu nog meer behoefte aan gesprekken.

De tegenstrijdigheden waarin wij elkaar altijd konden versterken. De tijdsdruk. De rollercoaster aan emoties. Onze kleine man net op deze wereld. Geen besef waar zijn papa en mama doorheen gingen.

Jij besloot als vader alle gesprekken aan te gaan voor hem. En zo voerden wij de meest moeilijke en confronterende gesprekken tijdens jouw ziekte bed. Jij vanuit het volle besef dat mijn vragen belangrijk waren voor onze zoon en zijn toekomst. En ik die alle mogelijke vragen en onderwerpen liet passeren.

Het gaf je zóveel kracht dat ik jouw wensen in zijn opvoeding wilde meenemen. Ook al was je soms intens moe. Jij haalde de energie uit je tenen om jouw wensen en keuzes voor zijn opvoeding met mij te delen. Op deze manier zou de opvoeding van hem toch een beetje van ons samen zijn.

Samen ouders zijn kreeg in zo’n korte periode zo’n snelle vogelvlucht door de toekomstige levensfases van onze zoon. Tranen liepen regelmatig over onze beider wangen. Jij pakte dan mijn hand en zei; één ding weet ik zeker. Jij bent de optimist van ons tweeën. Jij kan dit. Jij zó ziek als je was, gaf mij ook de kracht, om met vertrouwen naar mijn toekomst samen met onze zoon te kijken.

In februari ging je naar het verpleeghuis. In maart was er het coronavirus én alle maatregelen voor het verpleeghuis volgden. Jij al ruim in jouw bonustijd, die zo hard vocht voor iedere minuut extra tijd met onze zoon. Het verpleeghuis bood ons maatwerk, zodat jij onze zoon kon blijven zien. Jij genoot van de uitzondering en koesterde alle tijd en iedere minuut samen met hem.  

Jouw wensen voor CleverCoaching

En ook in deze periode bleven wij samen gesprekken voeren. CleverCoaching passeerde ook met regelmaat én was ontzettend belangrijk voor jou. Wij hebben hier samen veel over gesproken.

Regelmatig zei jij; was ik je maar eerder tegen gekomen, dan had ik nog zoveel meer kunnen doen. Al jouw eigen leven- en vechtsportervaring zette je vol overgave in voor de jeugd.

Voor velen was jij een 2^e vaderfiguur in hun jonge leven. Kinderen en jongeren met ‘labels’ en multi-problematieken thuis. Vanuit jouw innerlijke rust was vaak alleen al jouw aanwezigheid genoeg. En met jouw unieke humor bracht je altijd luchtigheid in moeilijke en complexe situaties.

Jij had voor CleverCoaching één hele grote wens; de combinatie Mentaal & Fysiek moest blijven bestaan voor kinderen, jongeren en volwassenen. Jij had de resultaten gezien en geloofde, net als ik, in onze aanvullingen op elkaar. Tijdens jouw ziekte bed poste je op social media nog een oproep om een vechtsporter te vinden met een groot hart voor kinderen, jongeren en volwassenen voor onze doelgroep. Kritisch bekeek jij de reacties. Niemand leek goed genoeg en je wees ze af. En als ik je dan vroeg wie jouw rol dan over zou kunnen nemen, dan zei jij altijd met een rotsvast vertrouwen; dat komt wel goed. Maak je niet druk.

In de laatste weken moest je nog iets van jouw hart voor CleverCoaching. Jij vond het ontzettend belangrijk dat ik iets zou doen met onze ervaringen van jouw laatste gevecht. Schrijf mijn en jouw verhaal. Bedenk nieuwe producten/ diensten en gebruik onze persoonlijke ervaringen voor iedereen die hierin ondersteuning kan gebruiken. Jij spreekt als professional dan uit onze ervaring en dan is mijn laatste gevecht niet alleen voor ons geweest.

Afscheid nemen

Zo passeerden er in jouw laatste weken nog allerlei onderwerpen die voor jou belangrijk waren.  Ieder onderwerp namen wij samen de tijd voor. Hoe moe je vaak ook was. Jij ging net zolang door totdat jij al jouw gedachten, ideeën en wensen had uitgesproken.

Jij was al begonnen met afscheid nemen van jouw leven hier op aarde. En als ik jou er naar vroeg, dan was dat niet zo en probeerde je mij gerust te stellen. Alleen sloot je ieder gesprek af met dezelfde tekst. Ik liet jou in jouw waarde en ontving iedere keer jouw liefdevolle woorden die je naar mij sprak.

“Ik had niemand anders tijdens mijn aller laatste gevecht aan mijn zijde, in mijn hoek, willen hebben staan. Jij bent sterk. Zorg goed voor jezelf, zodat jij er met al jouw liefde, positiviteit en aandacht voor onze zoon kan zijn. Ik had mij geen betere moeder voor onze zoon kunnen wensen”. En dan kneep je even in mijn hand.

Jouw vechtershart het klopte altijd zo mooi en rustig. Jouw humor onverbeterlijk. Jouw handen zo groot en sterk. Vader voor zovelen en nergens bang voor. Jij die jouw laatste kracht aan mij gaf en in mijn hand kneep. Ik begreep waarom. Jouw liefdevolle woorden had je in de afgelopen weken iedere keer naar mij uitgesproken. Jouw blik was vol berusting en acceptatie; het is goed zo.

† R.I.P. lieve jij en lieve papa Iwan Pang Atjok (45 jaar) 16.05.2020.