Mam? Als jij dood gaat, dan heb ik niemand meer
Mam? Als jij dood gaat, dan heb ik niemand meer ik vraag jou om hulp
Even terug in de tijd. Ik ben 38 jaar en het is augustus 2019 als onze prachtige zoon wordt geboren. Iwan en ik werden samen; papa en mama. Intens en zielsgelukkig waren wij in onze nieuwe rol als ouder. Wij zaten, zoals altijd; vol met plannen, ideeën én hadden ontelbare dromen voor ons gezin samen met elkaar. Alleen spatte al onze plannen en ideeën vrij snel na de geboorte van onze zoon in één klap uit elkaar.
"Ik wilde zo graag gewoon zijn papa zijn!"
Tijdens de bevalling gebruikte Iwan al zijn 3e antibioticakuur. Gewoon een virus/ bacteriële infectie. Althans daar werd toen aan gedacht. Alleen bleef hij klachten houden. In de eerste weken van het leven van onze zoon; liepen wij ziekenhuis in én ziekenhuis uit voor onderzoeken. Onze zoon is 8 weken oud als Iwan ’s ochtends om 05.30 uur onder de douche staat en vergaat van de pijn. Zijn grens van de ondragelijke pijn en onwetendheid wat er aan de hand is, was volledig bereikt.
Pijn kende hij nauwelijks tot niet. Hij had ruim 20 jaar vechtsportervaring als kickbokser op hoog niveau en was ook NL kampioen boksen geweest. Ik had hem in onze relatie nog nauwelijks tot niet gehoord over pijn. Ondragelijke pijn was een alarmbel voor hem en ook voor mij. Direct naar de spoedeisende hulp en hij had één doel; hij wilde nu weten wat er aan de hand was.
Onderzoeken, wachten én nog meer onderzoeken. Dezelfde middag kregen wij direct zijn diagnose. Hij had dikke darmkanker met volledige uitzaaiingen naar zijn lever. Direct terminaal ziek en een verwachte levensduur van maximaal 2 maanden. Als hij samen met ons kerst zou kunnen vieren in 2019, dan zou dat al zeer uitzonderlijk zijn. De reële verwachting was, in dat moment, dat hij de kerst niet zou halen.
Daar zat ik in de auto. Onze zoon in de maxi cosi naast mij. Zo klein. Hij zou opgroeien zonder vader. Ik keek naar Iwan, die keek naar onze zoon. Hij brak. “Ik wilde zo graag gewoon zijn papa zijn!”. Ik brak. Tranen stroomden over onze wangen. Het was een terugreis naar huis, die mij de rest van mijn leven zal bij blijven. Onze wereld, ons gezin; alles werd in één klap onder onze voeten weggeslagen.
Ik had nieuw leven en de dood gelijktijdig in mijn beide handen. Onwijs contrasterend in voelen. De diagnose van Iwan was zo onwerkelijk en onmogelijk om te bevatten. In één klap was ik een combinatie van mantelzorger en moeder in de nachten. Waarin géén enkele nacht voor mij nog aansluitende uren van slaap kende. Als de kleine man sliep, dan werd de grote wakker. En als de grote man sliep, dan werd de kleine man wakker.
Met de weinige uren slaap draaide ik zo goed en kwaad als het ging mijn onderneming door. Iwan maakte, zo realistisch en praktisch als hij was, vrij snel met mij de volgende afspraak; “Ik vecht mijn gevecht tegen kanker. Zodat ik er zo lang mogelijk voor jou en onze zoon kan zijn. Jij vecht voor het behouden van jouw bedrijf. Zorg ervoor dat je niet alles kwijtraakt.” Beiden ons eigen gevecht en onze eigen route qua vechten. Waarin wij er ook altijd samen waren voor elkaar en onze zoon.
Iwan vocht én zat al ruim in zijn bonustijd
Coronavirus, maatregelen en strijd
In 2020 had Iwan meer zorg nodig, dan dat ik hem thuis in onze situatie alleen kon bieden. Hij ging naar het verpleeghuis. Hij was er nog maar net én toen volgde het besluit van de overheid. De verpleeghuizen werden hermetisch afgesloten in verband met corona. Iwan zat al ruim in zijn bonustijd én wij mochten niet meer bij hem komen.
Ondanks dat gegeven weerhield dit mij niet om onmogelijkheden mogelijk te maken. Ik kreeg het voor elkaar na de nodige strijd, dat onze zoon en ik onder zeer strikte voorwaarden nog op bezoek konden komen bij papa. En dat deed Iwan erg goed. Hij genoot van het zien van onze zoon.
In mei 2020 verloor Iwan zijn allerlaatste gevecht tegen kanker. Het gevecht waarvan hij aan de voorkant wist, dat hij deze zou verliezen. Hij overleed in het verpleeghuis.
Na zijn overlijden werd hij gelijk opgehaald en verplaatst. Alleen niemand kon mij vertellen waar hij was. Ze waren Iwan letterlijk ‘even’ kwijt. Later ontdekte ik dat hij vanuit Almere, naar Utrecht én uiteindelijk naar Amsterdam is gebracht. Er was nergens ruimte.
En wij; wij mochten niet bij hem komen. Er was géén ruimte om alles binnen de toen gestelde regels van 1,5 meter afstand te organiseren.
- De uitvaartmaatschappij wilde de dienst organiseren in Amsterdam, dat was praktisch. Daar was ruimte op de geplande dag van de uitvaart. Iwan wilde zijn dienst in Almere én die kreeg hij, na mijn nodige strijd, in Almere.
- Hij had zijn eigen kist uitgekozen. Alleen die was lastig leverbaar door corona. Of ik een andere kist wilde kiezen, want die was makkelijker leverbaar. Iwan kreeg, ook hier na mijn nodige strijd, de kist die hij zelf had gekozen.
- Hij had nog een wens een gesloten kist. Iwan was een trotse man én wilde absoluut niet dat mensen hem zó zouden herinneren. Hij wilde dat mensen hem zouden herinneren zoals hij was. De kist stond bij de opbaring geopend. En na mijn emotionele relaas bij het uitvaartcentrum werd de kist direct gesloten.
Zo onmenselijk de voorbereidingen voor zijn uitvaart verliepen, zo ook de uitvaart. Afstand en regelgeving met betrekking tot corona werden erg strikt genomen. Daar zat ik, verloren, met onze baby in mijn armen in een te grote zaal waar makkelijk 100-150 aanwezigen konden zitten. Bij zijn dienst waren toen 20 aanwezigen toegestaan. Ik verzoop in de zaal en voelde mij zo verloren, nietig en intens verdrietig. De afstand van 1,5 meter werd extreem gewaarborgd. Knuffels, troost, even een arm om mij heen, een hand of een aanraking. Niets van dat was aanwezig.
Zijn laatste wensen werden aaneenschakelend ondermijnd. Eerste golf corona; de enorme chaos en het anticiperen waren in alle facetten voor ons aanwezig.
Ik zorgde zo goed en zo kwaad als het ging voor mezelf. Zodat ik de zorg kon blijven dragen voor onze zoon, voor mijn bedrijf en mijn cliënten. Mijn beroep viel onder de essentiële beroepen. Waardoor ik mijn cliënten in de coronaperiode mentaal en emotioneel overeind kon blijven houden.
De veranderingen in het beleid kinderopvang open- gesloten zorgden er echter ook met regelmaat voor dat onze zoon in zijn campingbedje sliep op de zaak, zodat ik toch mijn gesprekken met mijn cliënten kon blijven voeren. Het was veel, het was zwaar én mijn wilskracht, veerkracht, optimisme, verantwoordelijkheidsgevoel, liefde voor mijn vak en sterke persoonlijkheid hielden mij op de been.
Waardering van mijn cliënten
In 2022 en ook in 2023 won ik awards voor mijn diensten en dienstverlening vanuit mijn bedrijf. Het was dé waardering van al mijn cliënten, die ik terugkreeg. Hartverwarmend dat ik deze uitgerekend in deze periode heb mogen ontvangen.
Ik heb alles wat ik in mij had gegeven. Ik heb de strijd gestreden die nodig was, de zorg geboden aan mijn partner, onze zoon en mijn cliënten door de jaren heen. Ik hield velen op de been en mezelf met vallen en opstaan.
Ik wil vooruit! 'Zorg dat je niet alles kwijtraakt'.
Financieel stond ik er vanaf de diagnose van Iwan alleen voor. Mijn buffers teerden in. Al mijn ballen die ik hoog had te houden hield ik hoog. Alleen viel er ook steeds vaker eentje tussendoor. Voltijd werken heb ik na de geboorte van onze zoon, tijdens het ziektebed en na het overlijden van Iwan gedaan. Alhoewel ik ook heel goed wist dat ik dit voor een langdurigere periode niet vol zou kunnen houden.
Mijn drijfveer in de periodes dat ik toch mijn ballen liet vallen; Iwan zijn woorden ‘Zorg dat je niet alles kwijtraakt!”.
De constante druk op mijn schouders van de steeds groter wordende financiële puzzel. Waarin ik in mijn leven altijd gewend was met hardwerken, strijden en mijn schouders eronder te zetten dat ik uiteindelijk alles wel weer kon kantelen én oplossen. Het lukte mij niet meer. Het constant ‘moeten’ aan staan brak mij steeds vaker op.
Genieten van mijn werk dat deed en doe ik ook nu nog steeds iedere dag. Vol overgave. Daar haalde en haal ik zoveel liefdevolle energie uit. Alleen mijn financiële zorgen bewogen ook steeds vaker in de onderstromen van mezelf in mijn werkdagen. Zoeken en blijven onderzoeken naar oplossingen. Waar heb ik invloed? Wat kan ik zelf? En ik schoot keer op keer in de actie en bleef daarmee ook in mijn eigen gevangen modus van ‘aan’ moeten blijven staan.
Hulp vragen deed ik. Ik klopte bij instanties, organisaties en mijn netwerk aan. Praktische hulpvragen en ook mijn financiële hulpvragen. Alleen in de laatste paste mijn situatie niet in de lopende aanwezige processen. Uitleg geven voelde steeds vaker als ‘moeten’ verantwoorden en constant herhalen van mijn verhaal. Het bracht mij als mens constant terug in mijn emotionele tijd waar ik al geweest was én ik wilde maar één ding; vooruit. Niet achteruit. Vooruit! Voelen dat ik leef. Een snellere beweging in mijn financiën. Alleen ook ik, ik heb toch echt maar 24 uur in een dag. Waarin ik ook de zorg voor onze zoon en ons huishouden alleen draai.
Keer op keer kreeg ik deuren in mijn gezicht.
Ik, of beter verwoord, mijn situatie viel keer op keer buiten de processen. Waardoor ik niet geholpen kon worden. De ontvangers van mijn verhaal. Allen geraakt als mens.
Handen gebonden door processen en regelgeving waarin niets voor mij gedaan kon worden.
Moedeloos, machteloos en ik als mens zó gewent om te kunnen omdenken, denken in mogelijkheden/ oplossingen.
Ik zag ze niet meer…
De hulpvragen financieel stelde ik als visionair vooruitlopend op wat ik voorzag. Strikt gekeken had ik toen in dat moment ‘géén probleem op papier’ en viel ik niet in de processen. Daarna wel én ook toen bleven de deuren gesloten.
Na het bellen met organisaties, schreef ik brieven met mijn hulpvragen, belde persvoorlichters, diende klachten/ bezwaarschriften in op bestaande processen én solliciteerde zelfs bij verscheidene organisaties om dan maar via een andere weg überhaupt in gesprek te komen. Ik vond geen gehoor, aansluiting, verbinding in daadwerkelijk hulp mogen ontvangen.
... En nu?
Nu ben ik na bijna 5 jaar moe gestreden in hulp vragen en gun ik mezelf perspectief en een stip op mijn horizon.
De woorden van onze zoon kwamen zo ontzettend bij mij binnen en ik ging letterlijk stuk. Onze zoon heeft gelijk, ook al is ‘niemand’ een breed begrip. De strekking die ik er voor mezelf uithaal is dat ik goed moet blijven zorgen voor mezelf. De financiële stress, zorgen, stressoren draag ik nu bijna 5 jaar alleen. Het vreet mij letterlijk op.
De onrust, de schaamte, het verdriet en de onmacht van hulp vragen; stuk lopen in processen en weer opnieuw de vechtlust vinden om bij een volgende deur aan te kloppen. Ik ben volledig financieel en hulpvraag moe gestreden.
Ik gun mij en ons; rust, ruimte en vooral stilte in mijn hoofd en mijn lijf. Zodat ik na alles wat ik heb meegemaakt kan voelen dat het goed komt, dat ik niet meer hoef te strijden, dat ik adem kan halen en dat ik kan gaan genieten van ons leven samen. Zonder dagelijkse financiële kopzorgen en puzzels.
Concreet
- Ik gun mezelf en onze kleine man na al deze strijd een moment van op adem komen. Een vakantie zonder financiële kopzorgen zou na al deze jaren al een enorme verademing zijn.
- Ik gun mezelf een schone lei én een hernieuwde start. Volledig schuldenvrij is mijn doel. Zodat ik met volle aandacht, energie en vol vertrouwen kan focussen en genieten van ons leven samen.
- En overall; gun ik niemand én dan ook echt niemand het voeren van zoveel intense strijd en zorgen na het overlijden van een dierbare.
Mijn belofte
Ik beloof dat ik; net zoals de afgelopen 14 jaar van mijn bedrijfsvoering, mij met hernieuwde energie en vol overgave blijf inzetten voor mens en maatschappij.
Waarin ik al mijn ervaringen van de afgelopen jaren zal blijven omdenken in mogelijkheden en inzetten voor een ander. Zodat een ieder liefdevol en vol vertrouwen de ondersteuning mag ontvangen die wij als mens in momenten nodig hebben om te kunnen blijven staan.
Praktische informatie
Rust, ruimte en een nieuwe start voor mij en onze kleine man. Help jij mij met een financiële duw in mijn rug? Iedere bijdrage is van harte welkom hoe groot of klein ook. Doneren kan via onderstaande button.
Related Post
Leegte
Leegte; herken je dat gevoel? Leegte voelt afgevlakt zonder levenslust Soms, volledig…
